ชีวิตหลวงพ่อเป็นสาธารณะ
วชิรา เพ็ญโรจน์

หลวงพ่อเคยพูดว่า “ชีวิตหลวงพ่อเป็นสาธารณะ”  หลวงพ่อเป็นเช่นนั้น หลวงพ่อไม่มีความเป็นส่วนตัว ด้วยเมตตาไม่มีประมาณ  ชีวิตจิตใจของหลวงพ่ออุทิศให้ผู้คนสรรพสิ่ง ธรรมชาติแวดล้อม ไม่มีส่วนใดสงวนไว้เพื่อตัวเอง เรี่ยวแรงกายใจ สติปัญญา ทุกสิ่งประดามีไม่เคยเป็นของหลวงพ่อ หลวงพ่อทุ่มเทเสียสละ อุทิศแรงกายแรงใจสอนธรรมะตั้งแต่ยังไม่บวช ตราบจนถึงเวลาสิ้นลมหายใจสุดท้าย จุดหมายของหลวงพ่อ คือบอกให้ทุกคนรู้จักความเป็นจริงของชีวิตที่มีอยู่ คือความไม่ทุกข์ ไม่โศก ไม่เศร้าหมอง สิ่งที่ได้ยินอยู่ประจำคือ ความทุกข์ไม่จริง ความไม่ทุกข์จริง ความโกรธไม่จริง ความไม่โกรธจริงกว่า ฯลฯ

กับธรรมชาติสิ่งแวดล้อม หลวงพ่อก็ทุ่มเทชีวิตอุทิศจิตใจและเรี่ยวแรงให้กับการดับไฟป่า หักร้างถางพง ปลูกต้นไม้จนป่าสุคะโต ภูเขาทอง ภูหลงเป็นป่าไม้ผืนใหญ่  นอกจากนั้น การสร้างวัดนับแต่วัดป่าพุทธยาน เมืองเลย  วัดโมกข์ ขอนแก่น  วัดป่าสุคะโต วัดภูเขาทอง ภูหลง หลวงพ่อทำทุกสิ่งด้วยกำลังแรงกายแรงใจทั้งหมดที่มี ไม่มีการเก็บสำรองไว้เผื่อการเจ็บป่วย 

ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไม่เคยทำให้หลวงพ่อหยุดจากงาน ระยะหลังๆ ทุกๆ วันตอนเย็น สิ่งที่เห็นคือหลวงพ่อหมดแรง เมื่อพักผ่อนไม่นานนักหลวงพ่อก็ลงมือทำงานต่อ ผลงานจากมือหลวงพ่อปรากฏเป็นวัดวาอาราม ป่าไม้ ธรรมชาติแวดล้อมที่ร่มเย็นเป็นที่อาศัยของผู้คน เป็นธรรมะที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของเหล่าศิษย์จากทั่วสารทิศ ผลงานหลวงพ่ออยู่กับแผ่นดินอยู่กับโลก อยู่ในจิตใจของเราทุกๆ คน