หลวงพ่อยังไม่ตาย
พระทรงศิลป์ สุจิณโน

พระครูบรรพต สุวรรณกิจ หลวงพ่อคำเขียน สุวรรณโณ หลวงพ่ออ้วนของชาวบ้าน ปี พ.ศ. ๒๕๒๖ จุดเริ่มได้รับโอกาสดีๆ เจอกับบุคคลที่สมควรรู้จัก ชีวิตเกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี ความทุกข์ใจลดลงเห็นทางของการดำเนินชีวิตที่เหลือต่อไปชัดเจนขึ้น

หลวงพ่อท่านชี้ให้เรามีความ "รู้สึกตัว" ให้ออกจากความคิดโดยเฉพาะ ความคิดที่เราไม่ได้ตั้งใจให้เห็นแล้วไม่เข้าไปเป็นกับอะไรๆ ความนิ่งสงบ เย็น เป็นปกติที่ท่านแสดงออกทางกาย วาจา ใจ ของท่านเป็นผลที่เกิดมาจากการฝึกกัมมัฎฐาน แบบแนวเคลื่อนไหว จากหลวงปู่เทียน จิตตสุโภ จนเกิดประโยชน์ใหญ่หลวงกระทบไปยังสรรพชีวิตและธรรมชาติโดยรอบ
 
ปี พ.ศ. ๒๕๔๒ ท่านให้โอกาสบวชเป็น "สัทธิวิหาริก" พาปฏิบัติธรรมฝึกสติ รู้สึกตัวให้อารมณ์กัมมัฏฐาน สอบอารมณ์ แก้อารมณ์ ท่านชี้ให้ "รู้สึกตัว" มีอะไรเกิดขึ้นกับ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ให้ "รู้สึกตัว" รูปเสียงกลิ่นรส โผสธัพพ ธรรมมาอารมณ์ มากระทบให้กลับมารู้สึกตัว ความรู้สึกตัวจะเป็นศีล สมาธิ ปัญญาไปเอง ท่านปลุกจิตวิญญาณให้สติตื่นรู้ออกมาเป็นสภาวะผู้ดู

ปี พ.ศ. ๒๕๔๗ เริ่มต้องแยกกัน ท่านป่วยเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองในลำคอ งานเผยแผ่กัมมัฎฐานก็กำลังเป็นที่ต้องการของศรัทธาญาติโยม ท่านต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลจุฬาฯ ลูกศิษย์ต่างๆ ก็พากันไปสอนปฏิบัติธรรมตามกิจนิมนต์ทั้งในประเทศและต่างประเทศ

 ปีพ.ศ. ๒๕๕๗ มะเร็งต่อมน้ำเหลืองในลำคอกลับมาอีกครั้ง อาการธาตุขันธ์เสื่อมทรุดโทรมลงในขณะที่กัลยาณมิตร แพทย์ พยาบาล รอบตัวเข้าช่วยเหลือด้วยความห่วงใย แต่จิตใจหลวงพ่อที่ฝึกมาดีกลับ "เข้มแข็ง" กลับให้กำลังใจเมตตาต่อผู้คนรอบข้าง และสรรพชีวิต เอื้อประโยชน์อย่างไม่ประมาณเกือบจนวาระสุดท้าย

คำพูดเทศน์ครั้งสุดท้าย ที่ศาลาหอไตร ก่อนไปโรงพยาบาลจุฬาฯ ท่านได้พูดไว้ว่า "ดูกายเคลื่อนไหว เห็นใจมันคิด ดูกายเห็นจิต ดูคิดเห็นธรรม ดูกรรมเห็นพระนิพพาน ดูอาการเห็นปรมัตถ์" คำเขียนของหลวงพ่อครั้งสุดท้ายที่เขียนลงกระดาษ "พวกเรา ขอให้หลวงพ่อ ตาย" หลวงพ่อยังไม่ตายอยู่ในใจผู้ปฏิบัติธรรมเสมอ

โดยความเคารพรักสุดๆ