หลวงพ่อผู้เป็นดั่งดวงประทีป
เพ็ญพรรณ เลี้ยงหิรัญกุล

ครั้งแรกที่ดิฉันได้พบหลวงพ่อคำเขียนคือตอนที่เดินทางไปบาหลีเพื่อจะพบกับพระ อาจารย์ไพศาลที่เดินทางไปประชุมกับมูลนิธิเอเชีย เมื่อปี 2536 โดยมีโยมเดินทางไปสมทบ 3 คน ซึ่งรวมดิฉันด้วย ตอนนั้นหลวงพ่อคำเขียนยังแข็งแรง ดูเป็นพระที่อารมณ์ดี หน้าตาอิ่มเอิบ อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่น แต่ดิฉันไม่ทราบเลยว่าท่านเป็นพระที่มีสำคัญอย่างไร ท่านจะสนใจเฟอร์นิเจอร์ที่ทำด้วยไม้ไผ่ลำใหญ่ๆของบาหลีมากโดยให้ดิฉันถ่าย รูปเอาไว้ทุกมุม ท่านบอกว่าจะเอาไปให้ชาวบ้านทำ

หลังจากนั้นดิฉันก็ไม่ไดพบท่านอีกเลยแต่ทราบจากพระอาจารย์ไพศาลว่าท่านป่วย เป็นโรคมะเร็ง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดป่าสุคะโต จึงทราบว่าท่านเป็นพระที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เป็นที่เคารพนับถือของศิษย์จำนวนมาก  ในการไปปฏิบัติธรรมครั้งนี้ดิฉันได้พบหลวงพ่อโดยบังเอิญที่สะพานไม้ตรงสระ บัวในขณะที่เจริญสติอยู่ ท่านเดินผ่านมาพบดิฉันแล้วพูดกับดิฉันว่า 'ให้ทำสบายๆ อย่าเพ่ง' ดิฉันรู้สึกเป็นบุญมากที่หลวงพ่อทัก ถือเป็นการสอนของครูบาอาจารย์

หลวงพ่อไม่เพียงแต่สอนด้วยคำพูด ท่านสอนโดยการทำให้ดูเป็นตัวอย่างโดยเฉพาะเรื่องความเมตตาและสงบเย็น ดิฉันได้พบหลวงพ่อบ่อยขึ้นและท่านมักจะปรารภว่า 'อยากไปบาหลีกับอาจารย์ไพศาลอีกแต่สุขภาพไม่อำนวย คนแก่ก็เป็นอย่างนี้อยากไปทุกที่' เมื่อ 7 เดือนที่ผ่านมาดิฉันก็ได้ทราบข่าวว่าท่านอาพาธด้วยโรคมะเร็งอีกครั้ง รู้สึกตกใจและกังวลมาก จึงหมั่นมาเยี่ยมท่านทุกครั้งที่มีโอกาส

ครั้งสุดท้ายที่มาเยี่ยมท่านเห็นสีหน้าท่านไม่ใคร่ดีไม่ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือน เดิมแต่ไม่คิดว่าท่านจะจากพวกเราไปเร็วอย่างนี้ เมื่อพระอาจารย์ไพศาลและกัลยาณมิตรส่งข่าวมาว่าหลวงพ่อจากพวกเราไปแล้ว รู้สึกตกใจและเสียใจมาก ครูบาอาจารย์ที่เราเคารพบูชาได้จากพวกเราไปแล้ว ขอให้หลวงพ่อไปสู่พระนิพพาน ดิฉันจะขอปฏิบัติบูชาหลวงพ่อตามคำสอนของท่านตลอดไป ด้วยความอาลัย