เก็บคำหลวงพ่อ ไว้สอนลูก
อารยา พยุงพงศ์

“ใจพ่อเป็นอย่างไร ใจแม่เป็นอย่างไร ใจลูกก็เป็นอย่างนั้น” คำสอนของหลวงพ่อคำเขียน ที่เมตตาสั่งสอนข้าพเจ้าและครอบครัวก่อนที่ท่านจะเข้ารับการเจาะคอ ยังคงก้องกังวานในใจของข้าพเจ้าอีกหลายครั้ง ทั้งในยามที่รับรู้ถึงความสุขอันเกิดจากการเห็นจิตเห็นใจตัวเอง และในยามที่สอบตก ต้องพึ่งการเตือนสติจากครูบาอาจารย์

ตอนนั้นหลวงพ่อนอนอยู่บนเตียง หน้าตาผ่องใส น้ำเสียงและแววตาอ่อนโยน เปี่ยมไปด้วยเมตตา ธรรมะของท่านจริงและคมชัด คล้ายกับว่าได้ทะลุทะลวงเอิบอาบไปทั่วทุกอณูในร่างกายจิตใจของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้ายากจะจินตนาการว่ากายสังขารของท่านทนทุกข์เพียงใด
ขณะขับรถกลับบ้าน ข้าพเจ้าล้อเล่นกับคู่ชีวิต “ลูกเรามีแม่ขี้โกรธกับพ่อขี้เกียจ แล้วลูกจะเป็นอะไร” เพราะก่อนจะไปกราบหลวงพ่อ ข้าพเจ้าหงุดหงิดฟุ้งซ่าน กลัวไม่ทันเวลานัด แม้กระนั้น ความหงุดหงิดไม่พอใจก็ยังครอบงำข้าพเจ้าอีกหลายครั้ง ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียด้วย

เมื่อข้าพเจ้าเป็นแม่คน ข้าพเจ้าจึงเข้าใจว่าแม่ที่รักลูกนั้นย่อมอยากเห็นลูกมีความสุข ข้าพเจ้ายิ่งเหิมเกริมกว่านั้น อยากให้ลูกรู้จักธรรมะ อยากเห็นเขาพ้นทุกข์ ความอยากของข้าพเจ้าท่วมท้น จนลืมไปว่าเรานี่แหละที่เป็นสิ่งแวดล้อมที่สำคัญของลูก สิ่งที่เกิดขึ้นข้างในใจเรานี่แหละที่จะก่อร่างสร้างตัวเป็นโลกภายในของลูก ซึ่งหลวงพ่อสอนด้วยคำสั้นๆ แสนอัศจรรย์ใจว่า “ใจพ่อเป็นอย่างไร ใจแม่เป็นอย่างไร ใจลูกก็เป็นอย่างนั้น”