คำปรารภ

ธรรมนั้นมีอยู่ทุกหนแห่ง มิได้จำกัดอยู่แต่ในวัด คัมภีร์ หรือคำเทศนาเท่านั้น  แต่มีสถานที่บางแห่งที่เอื้อให้เราเห็นธรรมได้ง่ายขึ้น  เช่น ป่าเขาลำเนาไพร  ทั้งนี้เพราะความสงบสงัดช่วยน้อมใจเราให้สงบ  สามารถเห็นกายและใจตามความเป็นจริงได้ชัดขึ้น  ขณะเดียวกันวัฏจักรของธรรมชาติรอบตัว ก็แสดงสัจธรรมให้เราเห็นอยู่ตลอดเวลา  เพียงแค่ทำใจให้ว่าง อยู่กับปัจจุบัน ธรรมก็ปรากฏให้เห็นผ่านต้นไม้ สายน้ำ ขุนเขา   และสิงสาราสัตว์

เมื่อพาตัวมาอยู่ท่ามกลางป่าเขา เราย่อมมิอาจพึ่งพาความสุขและความสะดวกสบายซึ่งมีอยู่อย่างครบครันจากชีวิตในเมืองได้อีกต่อไป  นั่นคือโอกาสที่เราจะได้เรียนรู้และเข้าถึงความสุขจากชีวิตที่เรียบง่าย  รวมทั้งความสุขจากใจของเรา  ความสุขนั้นมีอยู่แล้วกลางใจเรา  แต่คนส่วนใหญ่ไม่ตระหนัก เพราะมัวเพลิดเพลินกับความสุขจากวัตถุสิ่งเสพภายนอก  วิถีชีวิตที่ดึงจิตออกนอกตัวตลอดเวลา จนรู้สึกแปลกแยกกับตัวเอง ยิ่งทำให้ผู้คนตัดขาดจากความสุขด้านใน อันเป็นความสุขที่ประณีตลึกซึ้ง  ผลก็คือผู้คนพากันพึ่งพิงวัตถุสิ่งเสพจนขาดอิสรภาพ   ต่อเมื่อตระหนักและสัมผัสได้ถึงความสุขกลางใจ เราจึงจะมีอิสรภาพอย่างแท้จริง

การหาเวลาปลีกตัวมาอยู่กลางป่าเพื่อเปิดใจสัมผัสธรรมและความสุขภายใน เป็นการให้รางวัลแก่ตนเองอีกอย่างหนึ่ง ที่เรามิพึงมองข้าม  ทั้งนี้เพื่อเปิดทางให้เราเรียนรู้ที่จะมีความสุขในทุกที่ เห็นธรรมในทุกสถาน ถึงตอนนั้น  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแก่เรา  ใจก็เป็นปกติอยู่ได้ เพราะเห็นถึงความเป็นธรรมดาของมัน ถึงแม้จะเป็นความเจ็บป่วย ความพลัดพรากสูญเสีย หรือความตายก็ตาม

หนังสือเล่มนี้มีที่มาจากคำบรรยายของข้าพเจ้าแก่สมาชิกชมรมกัลยาณธรรม ซึ่งมาปฏิบัติธรรมในหุบเขากลางป่าภูหลง อันเป็นที่ตั้งของวัดป่ามหาวันเมื่อต้นปี ๒๕๕๗   คำบรรยายดังกล่าวชมรมกัลยาณธรรมได้จัดพิมพ์เป็นเล่มในชื่อ “ธรรมกลางป่า สุขกลางใจ”  ต่อมาสำนักพิมพ์อมรินทร์มีความประสงค์ขอพิมพ์ซ้ำ โดยปรับแก้เนื้อหาบางส่วนให้เหมาะแก่ผู้อ่านทั่วไป  และขัดเกลาสำนวนให้น่าอ่านขึ้น อีกทั้งขอเปลี่ยนชื่อหนังสือเป็น “ความสุขอยู่ที่ใจ”   ข้าพเจ้ายินดีอนุญาต และหวังว่าหนังสือเล่มนี้จะอำนวยให้ผู้อ่านมีความเจริญงอกงามในธรรม   สัมผัสได้ถึงความสุขจากความตื่นรู้  เพื่อปลุกปัญญาเป็นเครื่องส่องสว่างนำทางชีวิตสู่อิสรภาพจากความทุกข์ได้ในที่สุด

พระไพศาล วิสาโล
๒๓ สิงหาคม ๒๕๕๙