คำปรารภ

สังคมสมัยใหม่นั้นเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกและความวุ่นวาย  ความสงบกลายจึงเป็นสิ่งที่ผู้คนเสาะแสวงหามากขึ้น   ทุกวันนี้ใครต่อใครพากันดั้นด้นไปยังสถานที่ที่สงบสงัด   เสียเงินเท่าไรก็ไม่ว่าขอได้อยู่ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรสักระยะหนึ่ง  ความสงบจึงมีค่าดั่งทองคำ  แต่บ่อยครั้งแม้พาตนมาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แวดล้อมด้วยความสงบสงัดแล้ว แต่ใจหาได้สงบตามด้วยไม่  เพราะครุ่นคิดวิตกกังวลต่าง ๆสารพัด  หลายคนได้ตระหนักว่า  ความสงบภายนอกนั้นเอื้อให้ใจสงบก็จริง แต่ก็ไม่เสมอไป   ใช่แต่เท่านั้น ภายนอกไม่ว่าสงบเพียงใด ก็ไร้ความหมายหากใจไม่สงบไปด้วย

แม้สิ่งแวดล้อมมีอิทธิพลอย่างมากต่อใจเรา แต่จะพบความสงบใจได้ก็ไม่จำเป็นต้องหนีไปอยู่ป่าหรือเข้าวัด  แทนที่จะสอดส่ายแสวงหาสถานที่เงียบสงบ  ลองกลับมาดูใจเรา สังเกตอารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายใน นี้คือจุดเริ่มต้นของการสัมผัสความสงบกลางใจเรา   เมื่อใดก็ตามที่รู้จักใจของเราดีพอ จะพบว่าความว้าวุ่นฟุ้งซ่านหรือร้อนรนในใจนั้น ไม่ได้อยู่ที่สิ่งแวดล้อม  หากอยู่ที่ความยึดอยากอันเกิดจากอำนาจของความหลง  แค่ลืมตัว ใจก็เป็นทุกข์ได้ทันที   ถ้าอยากให้ใจสงบ  เพียงแค่มีความรู้สึกตัว รู้จักปล่อยวาง  หรือมองเป็นเห็นถูก  ความว้าวุ่นหนักใจก็เลือนหายไปได้ไม่ยาก  

ลมพัดใบไม้ไหว ก็ใช่ว่าจะทำให้ใจกระเพื่อมได้  ถึงแม้รอบตัวจะอึกทึกวุ่นวาย  แต่ใจก็สามารถสงบได้  ไม่จำเป็นต้องควบคุมสิ่งแวดล้อมให้เป็นไปดั่งใจ หรือเรียกร้องผู้คนรอบตัวให้ทำถูกใจ  แค่รักษาใจให้ดี เข้าใจความจริงของใจ  เราก็สามารถเป็นสุขได้ในทุกหนแห่ง  ทั้งความสุขและความสงบ แท้จริงแล้วพบได้ที่ใจเรานั่นเอง

หนังสือเล่มนี้มีที่มาจากคำบรรยายแก่เจ้าหน้าที่เครือข่ายพุทธิกาที่มาปฏิบัติธรรมโดยการค้างแรมกลางป่า ณ วัดป่ามหาวัน ระหว่างวันที่ ๑๑-๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๗  คำบรรยายหลายตอนได้ซอยเป็นบทสั้น ๆ เพื่ออ่านง่ายขึ้น  ขณะเดียวกันภาพประกอบฝีมือของสุดารัตน์ แก้วแท้  ซึ่งไปร่วมอบรมครั้งนั้นด้วย  ก็ช่วยให้หนังสือเล่มนี้น่าอ่านขึ้น

ขออนุโมทนาเครือข่ายพุทธิกาที่เห็นว่าสาระของคำบรรยายดังกล่าวมีประโยชน์แก่ผู้อื่น  จึงจัดพิมพ์เป็นหนังสือเพื่อเผยแพร่ให้กว้างขวางออกไป

พระไพศาล วิสาโล
วันมหาปวารณา
๒๗ ตุลาคม ๒๕๕๘